Het is een tijdje stilletjes geweest hier op Pompelmoes. Zo stil dat zelfs mijn grootste fan (mijn moeder) zich af begon te vragen waarom ze geen mails meer kreeg van mijn blogjes – was die functie soms stuk?

Nee dus (hoi mam!), het probleem was dat er simpelweg geen recepten waren om over te berichten, en als die er wel waren, ik er geen tijd voor had om er over te schrijven. Nu is dat laatste sowieso altijd wel het geval, maar nu was die tijd nog eens extra kostbaar: we hebben een huis gekocht. Een echt huis, met verschillende slaapkamers, trappen en een voor- en achtertuin. En met een enorme berg werk, want als naïeve eerste-huis-koper koop je natuurlijk een of ander geval wat best in orde lijkt maar je listig probeert te vermoorden met loden leidingen en zodra je die poging hebt weten te ondermijnen, een nieuwe poging waagt met koolmonoxidevergiftiging (die we overigens beide in de kiem wisten te smoren). Vooralsnog lijkt het huis te hebben opgegeven ons te vermoorden, maar als je geen nieuwe blogjes meer ziet dan zou het toch best wel eens succesvol geweest kunnen zijn.

We wonen er nu dus sinds een maand, de verbouwing is voor het zwaarste gedeelte achter de rug, en nu zijn er alleen nog maar honderdmiljoen “kleine” projectjes om af te maken, variërend van een drempeltje hier tot complete renovatie van de zolder daar. Het probleem is echter dat het lente wordt. We hebben al het zonnigste plekje in de tuin gevonden en de noodzaak tot klussen minder lijkt plotsklaps minder dringend en schilderijen kunnen best tegen de muur staan in plaats van hangen. En zodoende is er meer tijd voor koken en bakken en ons huis vullen met de geur van kokosmakronen in plaats van drogend stucwerk. Ook dat is klussen, toch?

Goed, die kokosmakronen dus. Het begon onschuldig, ik had recept gemaakt van David Lebovitz, waarvoor ik zes eigelen nodig had. Zes eigelen = zes overgebleven eiwitten = een onnoemelijke hoeveelheid pavlova of meringue of hoe je het wil noemen. Ik maak ze wel vaker als ik een paar eiwitten over heb, maar écht lekker vind ik ze niet. Het grootste probleem was in dit geval echter dat ik een theedoek in de eiwitten had laten vallen (een hele steriele omgeving is in mijn bijzijn een mythe, mocht je dat nog denken). En eiwitten kloppen, daarvoor moet het eerst-jezelf-en-het-ei-en-de-pan-en-de-rest-van-de-keuken-uitkoken-met-azijn-vet-vrij zijn. Ik wist niet of theedoeken in de vetvrije categorie vielen*, dus de pavlova-optie viel af. Maar er stond in datzelfde boek ook een recept voor kokosmakronen, en ik had alles, inclusief de getheedoekte eiwitten, in huis.

*Deze theedoek misschien niet.

 

Ik maakte de helft van het recept, en de kokosmakronen waren binnen twee dagen op. Binnen een week maakte ik een nieuwe lading (en hield nu inmiddels eigelen over, een vreemd soort vicieuze cirkel waar je nooit meer uitkomt). De week erop maakte ik nogmaals kokosmakronen, voor mijn studenten en een paar extra voor andere mensen. Mijn studenten gaven en masse de voorkeur aan de kaneel-appel-swirls die ik ook had gemaakt. Even voelde ik de behoefte de makronen aan te prijzen, en besloot toen mijn mond te houden. Dit, beste mensen, is niet normaal. Het zou zo maar kunnen dat mijn nieuwe kokosmakronenobsessie, en niet het huis, mijn ondergang gaat worden. Maar dan ben ik wel zielsgelukkig ten onder gegaan.

Perfecte Kokosmakronen

Iets aangepast uit: David Lebobitz’ Ready for Dessert

• 250 ml eiwitten, van ongeveer 8 grote eieren (je kunt ook zo’n flesje kopen in de supermarkt)
• 500 gram suiker
• 1/2 theelepel zout
• 2 eetlepels honing
• 350 gram geraspte kokos (ik zoek altijd naar een iets grovere soort, ik hou van stukjes)
• 70 gram bloem of amandelmeel (kan dus ook glutenvrij, beide versies zijn fantastisch)
• 1 theelepel vanille extract
• 150 gram pure chocola

Verwarm de oven voor op 175 graden.

Roer alle ingrediënten behalve de chocola in een grote steelpan door elkaar, en verwarm boven een halfhoog vuurtje. Dit is gek, ik weet het, maar doe toch maar. Je moet wel heel regelmatig roeren, anders wordt het bruin en dat is niet de bedoeling. De substantie gaat van weerbarstig en stuk (koud) naar bijna vloeibaar en soepel (warm). Op een gegeven moment wordt het een beetje droger en begint het zachtjes te sputteren op de bodem van de pan. Nu haal je ’t van het vuur en laat je het wat afkoelen, dan wordt het iets steviger en vorm je mooiere makronen.

Ik heb een grote oven, en bovenstaand recept past bij mij op één bakplaat, maar bij een kleinere oven moet je met twee bakplaten werken, maar één bakplaat tegelijk of de helft van het recept te maken (slecht idee). Ongeacht welke versie je kiest: leg bakpapier op de bakplaat en verdeel het deeg erover. Dat kan je doen door met natte handen hoopjes te maken. David adviseert piramidetjes van drie centimeter, zodat je er uiteindelijk 60 hebt, maar ik eindig er met 30, en maak dus veel grotere met behulp van twee lepels.  Een andere, zeer professioneel ogende oplossing, is het gebruiken van een ijsschep. Doe wat je leuk vindt, maar denk wel na over de oventijd (grotere makronen, meer tijd).

Bak de kokosmakronen in 12 – 20 minuten goudbruin. Het zou kunnen liggen aan mijn oven, maar bij mij zijn ze al klaar na 12 minuten, terwijl het oorspronkelijke recept 20 minuten vermeldt. Maar misschien moeten ze eigenlijk veel gaarder zijn dan dat ik de mijne waardeer: crunchy aan de buitenkant, zacht en plakkerig aan de binnenkant. Ik denk dat jij dit ook waardeert.

Laat de kokosmakronen helemaal afkoelen en eet er wel nog één of twee warm op want HALLO, WARME KOKOSMAKRONEN! Smelt chocolade au bain marie. Keer het bakpapier om zodat je een schone kant hebt. Dompel de makronen in de chocola en zet ze op het bakpapier. Mocht je chocola overhouden, dan kan je dat heel deftig met een lepeltje over de makronen heen zigzaggen (officieel jargon, uiteraard). Laat opstijven in de koelkast. Eet ze allemaal in je eentje op kamertemperatuur.