Dit weekend was niet een doorslaand succes op het gebied van kookboekenplanken. Ten eerste ging het al mis bij het kiezen van een kookboek: ik had strijdlustig bedacht om dan eindelijk iets uit het boek ‘Pok pok’ van Andy Rickers te gaan maken. Dat is een werkelijk waanzinnig kookboek qua verhalen en recepten, met de meest achterlijke queeste naar authenticiteit die je maar kunt bedenken. Nu, het woord ‘authenticiteit’ en ik hebben sowieso een vrij dramatische relatie, maar wat bedenk je van verhalen in de strekking: “Tja, je kunt nu wel een gewone supermarktpeper ertegenaan gooien, maar dan heb je toch niet echt de goede smaak van de peper zoals je hem alleen op dat ene marktje in Bangkok kunt krijgen, dus je moet eigenlijk die-en-die onmogelijk te verkrijgen peper met dan een kléín beetje van een andere onmogelijk te verkrijgen peper gebruiken, dan is het echt. Anders is het eigenlijk de moeite niet waard om het te maken.” En een dergelijk verhaal is te vinden bij ieder recept. Met andere woorden, mijn strijdlust zakte direct in mijn pantoffels en toen wilde ik uit eten. (Dat kon niet, want ik moest die avond vier uur lang mijn zuurdesemdeeg betuttelen zodat we op zondag weer brood in huis hadden. Ik ben dan ook niet helemaal goed bij mijn hoofd, zoals je inmiddels misschien wel doorhebt.)

Uiteindelijk heb ik, geheel gedesillusioneerd, de kliekjes Chinees (nee, geen afhaal Chinees, want ik ben niet goed bij mijn hoofd, weet je nog) opgewarmd, en heb vijf paaseitjes gegeten. Toen ging het weer wat beter, alhoewel ik wel verdrietig word van zo’n kookboek: ik ben over het algemeen heel vrij (lees: stronteigenwijs) in het volgen van recepten, maar als me dan direct wordt vertelt dat het allemaal anders geen nut heeft, dan is de lol er ook wel weer vanaf. Terwijl, dat moet een kookboek juist toch doen? Inspireren, mensen tot koken zetten, ook al lijkt het eindresultaat voor geen meter?

Ach, en als we het daar toch over hebben, de volgende dag heb ik dus een recept verneukt. Denk ik. Of de receptenmaakster heeft dat gedaan, ik weet het niet. Iets is in ieder geval misgegaan met de popovers uit het boek Home Baked van Yvette van Boven. Popovers zijn enorm grappige broodjes die, indien ze werken volgens plan, extreem rijzen in de oven, en zo’n beetje uit het bakje vallen. Is het het meest heerlijke broodje ooit gegeten? Nee, maar je hebt wel een paar leuke minuten voor de oven doorgebracht en dat is ook wat waard. Behalve, deze popovers popten niet. Het bleven gewoon broodjes, die wel in de smaak vielen bij mijn beide brunch-genoten, vooral met een dikke laag mascarpone en aardbei-rabarberjam. Maar zeg nou zelf, als je dat op een krant van gister smeert is het ook zelfs nog wel te doen. (Al waren de popovers lekkerder dan een krant hoor, en minder taai ook.)

Hoewel ze bij mij dus heel tam in de muffinvorm bleven steken, kan je het altijd zelf proberen.

Poppyseed Popovers

• 250 ml melk
• 2 eieren
• 150 g bloem
• 2 eetlepels maanzaad
• snuf zout

Verwarm de oven voor op 225 graden. Verwarm een muffinvorm met 12 vormpjes voor* (vet ze pas na het voorverwarmen voorzichtig in met wat gesmolten boter).

Met een handmixer klop je in een grote kom de melk en de eieren luchtig. Klop dan de bloem, zout en maanzaad erdoor, en klop dit tot een schuimig beslag. (Dit is misschien waar het misging, want behalve wat lege bellen werd mijn beslag niet echt schuimig – maar de echte rijs zou van het ei moeten komen.) Deze stap, zo geeft Andere Yvette aan, kan een dag eerder, en dat is wat ik deed. Daarna moet je het beslag weer opkloppen, al is me dus niet duidelijk waarom.

Zorg ervoor dat de oven goed heet blijft, en haal de vormpjes uit de oven en vet ze snel en voorzichtig in met gesmolten boter. Vul de vormpjes voor ongeveer driekwart met beslag, en zet ze in de oven. Verlaag de temperatuur naar 200 graden, en doe een schietgebedje. Bak de popovers 20-25 minuten of tot ze gaar en goudbruin zijn. Ze zouden dus enorm moeten rijzen en ook weer inzakken, maar beide fenomenen bleven uit bij mij.

Laat de popovers afkoelen op een rooster, en prik er een gaatje in zodat de stoom kan ontsnappen: dan worden ze niet helemaal slap. Serveer als ze nog warm zijn.

* Andere Yvette zegt nu je muffinvormpjes in te vetten en ze dan voor te verwarmen, maar dat zorgde (zoals ik stiekem al verwachtte) voor verbrande boter en een rokende oven.

Frambozen-kokoscakejes

En omdat het boek Home Baked heet en ik twee recepten moest maken, kon ik dus van de gelegenheid gebruik maken om mijn bakobsessie flink uit te buiten. Omdat ik ook nog dus twee broden en 12 mislukte popovers aan het bakken was, vond ik het niet zo’n goed idee om een of ander megalomaan taartbouwsel te creëren, maar besloot ik voor de bescheiden muffin te gaan. Volgens Yvette van Boven, die in dit boek toch (ook al) een tik van de hele gezondheidsmanie heeft meegekregen, is dit een heel gezond cakeje (of in ieder geval gezonder dan de standaardversie), omdat het met speltbloem, honing, en havervlokken is. Geen geraffineerde suikers dus, en al helemaal geen vermaledijde tarwe. Goed. Ik ga er maar even niet tegenin, en ik heb het ook nog braaf gevolgd ook, op een paar ingrepen na omdat het zo uitkwam. Zo heb ik er ook nog hartstikke superfoods agavesiroop bijgegooid (omdat ik niet genoeg honing in huis had) en heb ik viergranenvlokken gebruikt in plaats van haver. Ook heel verantwoord, en zo zijn het per ongeluk ook nog meergranenmuffins geworden. Ik had al eens eerder een kokosframbozenbaksel van Yvette van Boven gebakken, en die is zo goed bevallen dat ik ‘m wel vier keer heb gebakken, dus ik was benieuwd naar deze gezonde versie.

De conclusie is ten eerste dat onderstaand baksel trouwens meer een muffin is dan een cakeje, want een cakeje moet veel zachter zijn en een luchtige structuur kennen, en onderstaande muffins hebben een veel steviger structuur en smaak door de spelt, kokos en havervlokken. Ze smaken inderdaad ook een stuk gezonder – ze hebben vezels en je moet er op kauwen. Volgens Andere Yvette is dit dus beter dan een “vreselijke cupcakes”, maar ik vind vooral dat je de twee niet moet verwarren. Een pizza is ook iets anders dan een salade, maar dat wil niet zeggen dat het een beter is dan het ander. Maar goed. Als bijkomend voordeel kan je deze dingen ontbijtmuffins noemen, en bijvoorbeeld aanstaand weekend bij de paasbrunch serveren! Sowieso is dat een goed idee, want je hoeft voor dit recept weinig ingewikkelde technieken uit te halen, en met twee kommetjes en een houten lepel ben je er al zo’n beetje. Leg ze op een schaal met paaseieren en van die gele paaspluiskipjes en je bent helemaal Libelle-proof.

Iets aangepast van Yvette van Boven

• 2 eieren
• 50 gram kokosolie of boter, gesmolten en wat afgekoeld
• 150 ml karnemelk
• 100 ml honing (Dit vind ik dus heel onhandig met die plakkerige bijenshizzle, dus 135 gram werkt ook)
• rasp van 1 sinaasappel
• 175 gram speltbloem (of gewone bloem)
• 1 theelepel bakpoeder
• 100 gram geraspte kokos
• 50 gram havermout (of viergranenvlokken)
• 1/2 theelepel zout
• 1 theelepel speculaaskruiden
• 150 gram frambozen of bosbessen (of uit de diepvries. Andere Yvette zegt ontdooit, deze Yvette is eigenwijs en heeft er gewoon bevroren bosbessen ingeknikkerd en het werkte prima. Als je ze laat ontdooien wordt alles paars)

Verwarm je oven voor op 180 graden. Vet met wat boter of kokosolie een muffinvorm met 12 bakjes in.

Kluts eieren, en klop er de boter/kokosolie, karnemelk, honing en sinaasappelrasp door.

Meng in andere, grote kom de bloem, bakpoeder goed met een garde, en roer er dan de kokos, havermout, zout en speculaaskruiden door. Giet het eimengsel bij het droge mengsel, en roer met een houten lepel tot alles net is gemengd. Schep het fruit er voorzichtig door indien het vers is, maar als ze nog bevroren zijn mag je wat agressiever te werk gaan (hoeft niet, maar mocht je het kwijt moeten ofzo). Giet de mix in de vormpjes (bij mij was het, misschien door de bevroren bessen, inmiddels vrij stevig en moest ik het scheppen. Anyway, verdeel het over de vorm.)Bak ze in 25 minuten tot ze mooi bruin en krokant zijn.

Haal ze na iets te hebben afgekoeld uit de vorm, dan blijven ze wat krokanter!

Is Home Baked het waard? Nou, ten eerste is het wederom een prachtig vormgegeven boek, met heel vernieuwende stijl van fotograferen en met hele mooie illustratie. Verder zit er een onmiskenbare gezondheidsmanie door het boek heen waar ik persoonlijk niet zo veel mee kan, maar als mensen er blij van worden veel mee kunnen. Het is allemaal behoorlijk haalbaar qua recepten, maar ik weet niet in hoever alles werkt: Yvette van Boven is best wel een soort van held van me, maar ik heb behoorlijk wat recepten van haar gemaakt die niet helemaal werden wat ze hadden moeten zijn, maar daar ben ik nu voor in therapie.

*smeert mascarpone op zaterdageditie Volkskrant*