Hee, Pasen. Je brengt mijn hele blogritme uit balans, man. En ik heb er ook nog een chocolade-ei verslaving aan over gehouden. Aan de andere kant, ik heb ook het ultieme scone recept gevonden (en dit zeg ik niet zomaar, het is het resultaat van een jarenlange zoektocht). Oké, stiekem is het een Amerikaanse biscuit, maar laten we niet mekkeren over details. Ik ben aan het werk met een nieuwe sectie op Pompelmoes, met een overzicht van mijn go-to recepten. Recepten die ik keer op keer uit de kast pak of inmiddels gewoon uit mijn hoofd ken. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik het ga noemen. Omdat pompelmoes zo Nederlands klinkt, vind ik het stom er een Engels woord achter te plakken, dus Pompelmoes’ Essentials (wat het eigenlijk wel is) valt af. Ik blijf nu een beetje hangen op Pompelmoes’ Favorieten (maar dat klinkt zo willekeurig). Suggesties?
Goed, terug naar de kern van deze post: het kookboek. Nog voor die hele Paastoestand uitbrak en de scones en afbakbroodjes door het huis vlogen en ik stond te tieren op zuurdesembroden die wegens totaal misplaatste experimenteerdrang niet helemaal uitpakten zoals ik het wilde, heb ik gekookt uit mijn oude getrouwe Bill’s Italian Food. Bill is al een keer langsgeweest op dit blog met onze ontelbaar vaak gemaakte gnocci, wat welgeteld 5 minuten werk is voor de meest glorieuze schaal comfortfood die je in je leven hebt gegeten.
Wij hebben hier thuis dus zwak hebben voor die blije Australische knakker die zo gezellig met zijn fotogenieke kinderen en de guitige kuiltjes in zijn wangen op de meest random plekken (bos, parkeergarage, dakterras) de meest glorieuze doch simpele creaties uit zijn mouw weet te schudden. Wat uiteraard nooit helemaal lukt, maar we vergeven het Bill. Omdat Bill meestal gelijk heeft (er is een lasagne in dit boek waar we het niet meer over hebben, omdat een verprutste lasagne één van de verdrietigste zaken op eet-gebied is).
Maar goed, op de lasagne-die-we-niet-noemen na, is dit dus echt een heel goed boek. De recepten zijn eenvoudig maar smaken als meer dan de som van de ingrediënten. Het zijn daarnaast echt vernieuwde recepten die echt iets toevoegen aan de gebruikelijke standaardrecepten uit de Italiaanse keuken.
Kip, Groene Olijven, Pijnboompitten en Knoflook
Tja, ik zou dit recept Italiaanse coq au vin noemen, maar ‘wijn’ zit dan weer niet in de titel van dit recept. Gelukkig hou ik heel erg van coq au vin, dus dit recept kan ik je zeker aanraden. Klein puntje van aandacht: zoals je kunt zien zijn mijn groene olijven bruin geworden. Ik weet niet hoe, maar die van Bill zijn knalgroen op zijn plaatje, dus misschien heeft ie ze stiekem later toegevoegd (zijn die guitige kuiltjes en kinderen ook nep?!?)
Voor vier personen
- 2 eetlepels olijfolie
- 4 kippenpoten (drumstick + dij losgesneden)
- 10 sjalotten, gepeld
- 4 tenen knoflook in plakjes
- 2 laurierblaadjes
- 150 ml witte wijn
- 1 eetlepel witte wijnazijn
- 1 theelepel lichtbruine suiker
- 300 ml kippenbouillon
- 100 gram groene olijven
- 50 gram geroosterde pijnboompitten
- handje platte peterselie, grof gehakt
Neem een ruime pan, een hapjespan bijvoorbeeld (ik maakte de helft, vandaar de koekenpan) waar een deksel op past. Verhit de olie in de pan en bestrooi de kip met peper en zout. Bak de kip op halfhoog vuur 15 minuten in de olie tot de kip goudbruin is.* Voeg de sjalotten toe, en bak 2 of 3 minuutjes mee zodat ze ook wat kleuren, roer af en toe. Doe dan de knoflook, laurier en wijn in de pan en laat het even pruttelen terwijl je goed over de bodem van de pan schraapt om alle smaak mee te nemen. Giet er dan de azijn, suiker, bouillon en olijven bij. Breng op smaak met zout en peper. Wanneer het aan de kook is, bedek je de pan deels met een deksel en laat het heel zachtjes 3 kwartier sudderen op het laagste pitje wat je hebt. Nu kan je de pijnboompitten roosteren (en blijf opletten, want hoe vaak ik die dingen wel niet laat aanbranden… Jij bent vast beter dan ik).
Voor het serveren strooi je de pijnboompitten en peterselie. Serveer met brood om de saus mee te soppen.
*Beetje bruin zorgt voor smaak, en het mag sterker dan je verwacht: zoals op de foto te zien is de kip door het stoven weer veel kleur verloren.
Hoewel er groene olijven inzaten en een handje bladpeterselie, voldeed het toch niet helemaal aan de 200 gram groene dingen per dag quotum, dus ik besloot er een salade bij te maken, en mijn oog viel op een schaal vol met doperwtjes en mozzarella. Of het helemaal aan de vereisten van een salade voldoet, dat weet ik nog steeds niet, maar wat ik wel weet is dat het uiteindelijk wel in een salade bij mij resulteerde, omdat ik misschien de “handvol spinazieblaadjes” wat anders heb geïnterpreteerd dan de bedoeling was, en alle doperwtjes, gevolge hun ronde vorm en de aantrekkingskracht van de aarde, naar de onderkant van de schaal rolden. Dus neem van mij aan, er zitten doperwtjes in onderstaande schaal. (Als je heel goed kijkt zie je ze.)
Doperwtjes, Spinazie en Mozzarella
Het is een frisse aanvulling op bovenstaand recept, maar of het helemaal de meest ideale combinatie is weet ik niet. Maar als je vaker Pompelmoes leest, dan weet je misschien al dat het combineren van verschillende recepten niet mijn specialiteit is. Het is in ieder geval een uitzinnige betoging aan de lente, met al die blije doperwtjes, sinaasappel, munt en andere frisheden.
Voor 4 personen
- 2 tenen knoflook, ongepeld en geplet
- 500 gram verse doperwtjes (ik had stiekem gewoon uit de diepvries, hoor)
- handvol babyspinazieblaadjes (naar eigen inzicht 😉 )
- handje muntblaadjes (zou me hier wel aan houden, anders zit je een soort aftereight-doperwt-gerecht te eten)
- handje basillicum
- handje platte peterselie
- 3 eetlepels olijfolie
- sap van halve sinaasappel (klein, volgens Bill, wat dat ook mag betekenen in sinaasappelland)
- sap van halve citroen
- 2 bollen mozzarella van 125 gram, in stukken gescheurd (doe dit onder grommen, maakt echt wat los)
- 1/4 theelepel chilivlokken
- Knapperig brood
Gooi knoflooktenen in grote pan met gezouten water en breng aan de kook. Als het water kookt, giet de doperwten erbij en laat ongeveer 3 minuten koken, of totdat ze een consistentie hebben bereikt waar jij blij van wordt. Giet af, vis de knoflook eruit, en doe de doperwten in een grote schaal met de spinazie, alle kruiden, sap van sinaasappel en citroen, olijfolie en wat zout en peper. Verdeel de mozzarella erover, en strooi de chilivlokken erover. Serveer met het brood.
En, omdat ik echt heel veel van Bill’s Italiaanse boek hou, hierbij een bonusrecept:
Dit is echt een hit als er een feestje in huize Pompelmoes is. Maak er dus echt twee, (en bij grote groepen misschien wel het dubbele). Het is namelijk amper werk, met veel “oooh en aaaahhh” als het pakje opengaat. Geloof me. Nog een andere tip: Koop dat boek. Serieus.
Gebakken ricotta met tijm en chili
- Twee bakken ricotta van 250 gram
- 3 teentjes knoflook in dunne plakjes
- 2 tijmtakjes (ik vertel het niet door als je een ander takje gebruikt, of gedroogde tijm)
- 1 theelepel chilivlokken (naar smaak)
- 2 eetlepels olijfolie
- Knapperig brood voor erbij
- bakpapier en touw
Verwarm de oven voor op 200 graden. Neem 2 vellen bakpapier en leg ze kriskras op elkaar. Draai een ricottabakje om op het midden van het bakpapier, en wurm de kaas eruit (ik maak altijd een gaatje onder in het plastic bakje zodat het vacuüm verdwijnt). Liefst heel, maar maak je er niet te druk om. Herhaal met het andere kaasje op twee andere bakpapiertjes. Verdeel nu de knoflook, tijm, chili, en olijfolie over de kaasjes, en bestrooi met wat zout en peper.
Raap al het papier bij elkaar zodat je een feestelijke pluim krijgt en knoop er een touwtje omheen. Je zult merken dat het handig is om hier 3 handen voor te hebben, dus tenzij jij iets hebt wat ik niet heb, roep er iemand bij.
Bak de pakketjes op een bakplaat ongeveer 20 minuten in de oven, maar zorg ervoor dat het papier niet in contact komt met de bovenkant van de oven.
Haal ze uit de oven, knoop touwtjes los en serveer met brood. (Het is meestal weg in 10 minuten, dus dit is de tijd dat jij ook even uit de oven moet komen om ervan te eten.)