Oh jee. Kookboek nummer 4 is net achter de rug, en we zitten al in week 4. Dat betekent dat ik al twee boeken achterloop. Vond je het zelf ook al niet wat ambitieus toen ik dit project aankondigde? Ik wel, maar ja, mensen denken altijd dat ik alles erg op orde heb, maar dat valt dus altijd vies tegen.

Anyhow, ik heb dit weekend dan maar heel snel twee kookboeken afgevinkt. En raad eens? Dit kan jij ook.

Laten we vandaag beginnen met het ontbijt. Het is zondag, je hebt echt geen zin in een boterham met pindakaas als ontbijt, de havervlokken komen je neus uit en je gaat al helemaal geen boerenkool in een blender gooien voor iets wat zich ambitieus een smoothie noemt maar wat op een slecht aftreksel van de groentesoep lijkt die je vroeger als kind met een paar handen gras en een emmer water maakte. Of deed jij dat niet? Nou ja, je snapt het. Wat dan, vraag je je af? Het antwoord is hier: je maakt scones.

Nu begrijp ik dat dit natuurlijk helemaal een waanzinnig (en niet in de positieve zin des woords) plan lijkt, maar ik verzeker je, met een keukenmachine (koop zo’n ding, trust me) is dit zo gepiept. En een oven natuurlijk, maar ik ga er vanuit dat 99% van de huishoudens die heeft (sorry Famke).

Dit doen we op de zeer degelijke toon van het boekje How To Avoid a Soggy Bottom van de fantastisch genaamde Gerard Baker, gebaseerd op de enige echte Great British Bake Off (en waarom ik dus echt niet naar Heel Holland Bakt kan kijken, want hallooo heb je het origineel gezien). Ik lees dit boekje altijd met zo’n klassiek Brits accent in mijn gedachten, en dat maakt het een en ander zeer elegant om te lezen. Dit boek is meer een probleemoplosboek dan een kookboek en geeft je veel handvaten over waarom sommige dingen gebeuren tijdens het bakken, waarom sommige dingen misgaan en wat je er tegen kan doen, etc. Heerlijk. Er staan gelukkig ook een paar recepten van echte Britse klassiekers in, waaronder de scones en Sally Lunn Bun (waar ik ook nog nooit van had gehoord, maar dat doet er niet toe).

Scones zijn een simpele, maar serieuze zaak. Belangrijk volgens de Soggy Bottom mensen is dat de bloem en de boter goed gemengd zijn maar ze niet taai worden. Daarom snij je dus eerst in een keukenmachine de bloem en boter door elkaar, en roer je daarna de natte bestanddelen erdoor met een lepel, dan worden de gluten niet geactiveerd. En dat willen we niet, geactiveerde gluten.

Scones

Gebaseerd op het boek How To Avoid a Soggy Bottom.

Voor twee personen

Nodig:

• 250 gram zelfrijzend bakmeel
• 35 gram kristalsuiker
• 65 gram koude boter in dobbelsteentjes
• 110 ml melk
• * 1/2 theelepel zout (tenzij je gezouten boter gebruikt, maar dat heb ik ook nooit in huis)
• Beetje melk of geklutst ei voor insmeren
• Eventueel: een ronde steker van 7/8 cm (maar ik gebruikte gewoon een mes)

Verwarm je oven voor op 200 graden. Bedek een bakplaat met keukenpapier.

Doe bakmeel, zout, suiker en boter in de kom van een keukenmachine (met zo’n bloedjescherp hakmes wat na enige tijd zo bot is als een lepel). Blitz tot de boter helemaal verdwenen is. Het ziet er dan een beetje uit als zand, en een beetje gelig vanwege de boter. Giet het nu in een grotere kom* of ga lopen klunzen in de onhandige kom waar het nu inzit. Giet de melk in het midden van het bloem/boter mengsel, en roer met een vork tot alle melk is opgenomen. Het is even wat roeren, want de kleine stukjes willen er nooit bij. Raap alles een beetje bij elkaar tot het een geheel wordt. Stort uiteindelijk alles op een schoon aanrecht wat je met bloem hebt bestrooid. Ga niet lopen kneden, want anders heb je alles voor niets met een vork erdoor geroerd en had je alles in de keukenmachine kunnen maken. Rol het deeg tot een dikte van ongeveer 3 cm. Nu neem je je steker, schuift die door wat bloem heen, en steekt een scone uit. Piece of cake. Of brood. Nou ja. Alternatieve versie: maak er een beetje een geheel van, en snij met een groot mes vierkantjes of andere gezellige vormen uit.** Leg op de bakplaat, bestrijk met een beetje melk of geklutst ei. Bak  18 tot 20 minuten, of dat ze mooi gerezen en bruin zijn.

Natuurlijk eet je scones met ‘clotted cream’ maar die shizzle is bijna niet te krijgen in Nederland, en is al helemaal niet in mijn huis op een random zondagochtend. Slagroom is een aardige tussenoplossing, maar meestal ook niet in huis. Ik vind het dus uitstekend als je scones eet met een laag boter en jam, of zelfs met ricotta en jam. If you can’t be with the one you love, love with the one you’re with. 

* Bekentenis: meestal giet ik nu de melk erbij en blitz ik een paar keer de keukenmachine tot het is gemengd. Niet doorvertellen.

** Maak er niet met de hand bollen van, want dan kan het niet mooi rijzen: je wilt afgesneden randjes.

Hoe waren ze? Ja, zeer goed te doen. Ik zou er zelf iets meer zout in doen, maar dat is persoonlijk denk ik. Verder waren ze precies wat ze moesten zijn: kruimelig, en uitstekend met een flinke laag jam en boter. Vriendlief vond ze ook prima, al waren mijn andere beter maar ik weet niet meer hoe ik die maak. Sorry, daar ga ik weer met dat gebrek aan organisatie / geheugencapaciteit.

 

Sally Lunn Bun

Dit stond dus al een hele tijd op mijn to-do lijstje, en waarom weet ik ook niet helemaal zeker, het was de naam denk ik. Het is een soort van veel ingewikkelder versie van een scone, die er ook helemaal niet op lijkt. Het beste lijkt het nog op een melkwit, weet je nog? Wat leuk hieraan is (vind ik dan hè, het kan ook zijn dat jij direct afhaakt, even goede vrienden) dat je met gist mag spelen.

Gebaseerd op het boek How To Avoid a Soggy Bottom.

Nodig:

• 1 zakje instantgist (andere soorten mogen ook, maar dan wordt het recept zo lang en ik kan toch niets anders meer vinden in de winkel)
• 350 gram patentbloem
• 1 eetlepel kristalsuiker
• 1/2 theelepel zout
• 180 ml slagroom
• 3 medium eieren op kamertemperatuur
• citroenrasp van een halve citroen

Voor glazuur (dit ben ik straal vergeten. Laat je me weten hoe het was?)

• 3 eetlepels melk
• 2 eetlepels kristalsuiker

Verder:

• Iets wat kneed, zoals een mixer, en een cakevorm.

Meng in een grote kom de bloem, suiker, zout en gist met een garde. Verwarm in een pannetje de room tot 30 graden (als je geen thermometer hebt, zet het vuur aan onder het pannetje, wacht 5 seconden, zet het uit. Voel. Is het medium lauw? Dat zal wel goed zijn.) Klop de eieren en citroenrasp door de room.

Maak een kuiltje in de bloem, en giet het roommengsel in het kuiltje. Roer met een lepel beetje bij beetje de bloem erdoor tot je een “smooth dough” krijgt.

Tja, nu komt het stukje waarin ik het niet zo goed weet. Volgens het recept moet je het nu gaan kneden op een met bloem bestoven aanrecht, maar ik vind het moeilijk om iets te kneden met een structuur van iets dikker en een heel stuk plakkeriger dan havermoutpap. Mocht je dus iets hebben wat kneed, zeg, een staande mixer of zo’n handding met deeghaken, dan raad ik je aan om die te gebruiken. Anders moet je het met de hand doen, wat vast kan, maar ik niet stressbestendig genoeg voor ben. Succes.

Kneed het deeg ongeveer 5 minuten met de hand (4 met een machine), tot het glad is en je geen bloemige stukjes meer hebt. Leg het terug in de kom (waar het, ahum, nooit uit is geweest), en zet het onder een vochtige theedoek op een warme plaats, een uurtje ongeveer, tot het verdubbeld is in volume. Bekleed in de tussentijd de bakvorm: smeer in met boter, en plak er een paar repen bakpapier op een kunstige manier in. Niet te moeilijk doen.

Schraap het deeg uit de kom en kneed het even tot de luchtbellen eruit zijn. Dit kan je het beste doen met flink bebloemde handen, want het plakt nog steeds als een kind van twee. Maak er een mooie bol van, en leg het met de naad naar beneden in de bakvorm. Laat het nog 20 tot 30 minuten rijzen tot een dubbel volume terwijl je de oven voorverwarmt op 200 graden. Bak het broodje 25 minuten tot het mooi bruin is en als je erop klopt, het brood hol klinkt.

Haal het uit de vorm en laat het brood afkoelen. Smelt voor de glazuur de suiker in de melk op een laag vuurtje, en kwast het over het brood tot het helemaal op is.

Serveer met clotted cream (alweer!?) en je favoriete jam (dat zeggen de Soggy Bottom mensen, hè, ik vind altijd dat je je favoriete jam moet eten, wat zou je anders moeten eten?). Ik at het met sinaasappelmarmelade.

En?

Nou ja, het is dus heel licht, fluffy brood. Licht zoetig, en vooral heel fluffy. Aangezien we hier thuis sinds een half jaar wegens mijn bakgekte alleen nog huisgebakken zuurdesembrood eten, was dit nogal even wennen. Je hoeft er, vergeleken bij mijn zuurdesem, bijvoorbeeld niet echt op te kauwen. Als zuurdesem de enigszins intimiderende maar wel op een woest vreemde manier aantrekkelijke hulk op het schoolplein is, dan is dit brood het stille, maar beeldschone muurbloempje wat poezië schrijft maar door niemand laat lezen.

 

Voor boek twee, zie de volgende post!